Takie właśnie pierwotne znaczenie miała nazwa KONICZYNA. KONICZYNA, czyli przysmak koni, tak jak ŻURAWINA – ‘przysmak żurawi’ (w każdym razie tak o błotolubnej żurawinie myśleli nasi przodkowie: skoro żuraw lubi błoto i żurawina lubi błoto, to żuraw musi lubić żurawinę...). Trochę inaczej jest z DZIĘCIELINĄ, w niektórych regionach będącą synonimem KONICZYNY, a w innych oznaczającą zupełnie inną roślinę (macierzanka, kanianka, wyka, nostrzyk). DZIĘCIELINA pochodzi najprawdopodobniej od dzięcioła (prasłowiańskie *dętel / *dętьlь > *dętelina), ale nie dlatego, że dzięcioły się nią zajadają, tylko dlatego, że jest pstra jak dzięcioł, albo dlatego, że wędruje po innych roślinach jak dzięcioł po drzewie (i kanianka, i wyka, i nostrzyk to roślinki o wiotkich łodygach, wspinające się po silniejszych, twardszych łodygach innych roślin).