Piszemy BON TON (dwa oddzielne wyrazy, bez łącznika), ale wymawiamy [bąTĄ]. Mimo że w wymowie BON TON jest zakończony na [ą], czyli na głoskę niewystępującą w zakończeniach polskich rzeczowników, to leksem ten jest odmienny i powinien być odmieniany. W odmianie „odżywa” n widoczne w graficznym zakończeniu. Poprawnie odmieniamy zatem: M. bon ton [bątą], D. bon tonu [bątonu], C. bon tonowi [bątonowi], B. bon ton [bątą], N. bon tonem [bątonem], Ms. bon tonie [bątońe]. Czy BON TON i SAVOIR-VIVRE to synonimy? W zasadzie tak, choć ich zakresy znaczeniowe nie pokrywają się całkowicie. BON TON to raczej samo zachowanie, obycie, maniery i dobry smak, to ‘nienaganny sposób bycia; dobry ton’, natomiast SAVOIR-VIVRE to zestaw zasad, których przestrzeganie jest uznawane za BON TON – savoir-vivre bowiem to ‘zasady właściwego zachowania się w towarzystwie oraz znajomość tych zasad i umiejętność ich stosowania’.