Do dzisiaj zachowało się już tylko wyrażenie WŁASNYM SUMPTEM, czyli ‘na własny koszt, własnymi środkami’: można wydać książkę WŁASNYM SUMPTEM albo WŁASNYM SUMPTEM odbudować XIX-wieczny modrzewiowy dworek. Do połowy ubiegłego wieku używano także innych połączeń, np. Z wielkim sumptem przygotowali wesele córki (tzn. włożyli wiele pieniędzy w przygotowanie wesela); Kształcił się stryjowskim sumptem (tzn. stryj łożył na jego wykształcenie); Nie pożałowała sumptu, by przywrócić świetność rodowej siedzibie (tzn. nie szczędziła kosztów). Rzeczownik SUMPT oznaczał ‘nakład pieniężny, koszt, wydatek’, pochodził bezpośrednio z łaciny (łacińskie sumptus ‘koszt, nakład, wydatek’, ale także ‘marnotrawstwo, rozrzutność) i jeszcze w XVIII w. był tak powszechnie używany, że nie wymagał nawet słownikowej definicji.