POEZJA – jak na poezję przystało – weszła do polszczyzny z łaciny, ale przez francuski. Do łaciny przeszła oczywiście z greki (gr. poíēsis ‘tworzenie’ > łac. poēsis > fr. poésie). Łaciński rzeczownik poema (w dopełniaczu poematis) dał początek polskiemu poematowi, nawet rodzimy – jak mogłoby się wydawać – wiersz (a w staropolszczyźnie: wirsz) to przekształcony łac. versus, który wszedł do polszczyzny pod dwojaką postacią: wiersza właśnie i wersu (o mniej spolszczonej postaci).