PLACEBO to ‘substancja nieaktywna farmakologicznie, podawana jako lek i wykazująca korzystny efekt leczniczy przez działanie psychologiczne’ [NEP PWN] lub też – jak kto woli – ‘środek niemający wartości farmakologicznej i obojętny dla organizmu, podawany pacjentom w celach psychoterapeutycznych, stosowany także w badaniach kontrolnych nad działaniem różnych leków’[USJP]. PLACEBO to – pod względem morfologicznym – niezwykle ciekawe słowo. Nieczęsto zdarza się, by rzeczownikiem stawała się forma fleksyjna czasownika. A tak właśnie stało się w tym wypadku. PLACEBO to po łacinie dosłownie „wystarczę” – to forma 1. os. sing. ind. fut. act., czyli 1. os. czasu przyszłego czasownika placeo placere o znaczeniu ‘podobać się; być miłym; wystarczać’. W polszczyźnie PLACEBO stało się rzeczownikiem rodzaju nijakiego, do tego – nieodmiennym (chociaż zdecydowana większość rzeczowników zakończonych na -o to słowa, które się odmieniają i które powinny być odmieniane).