PIĘKNY to dawne słowo i od zawsze oznaczało ‘bardzo ładny’, ale kojarzono je także z delikatnością, grzecznością, przyzwoitym – a więc odpowiednim – zachowaniem. W żywym języku i w literaturze funkcjonowało oprócz niego kilka innych pokrewnych słów, różniących się nie tyle samym znaczeniem, ile konotacjami. Był więc PIĘKOSNY, czyli ‘prawdziwie piękny’ (od piękność, z zanikiem jednego -n-), był też PIĘKRY, czyli ‘piękny, gruby, tłusty’. Piękno było bowiem kojarzone z obfitością (także obfitością kształtów), sytością, tłustością – do dziś o żyznej ziemi mówi się, że jest TŁUSTA, a PIĘKRE niewiasty znamy przecież z obrazów Rubensa.