WET – rzeczownik notowany od XV w. – to ‘odpłacenie, odwzajemnienie’. Stąd WET za WET – ‘złem za zło; odpłacać komuś tym samym’ i POWETOWAĆ ‘wynagrodzić sobie poniesione krzywdy, straty’. NIEPOWETOWANA STRATA to zatem taka strata, której nie można wynagrodzić, której nie ma jak wynagrodzić. Do języków słowiańskich wet przeszedł ze średniowiecznoniemieckiego: wette sin ‘być spłaconym, skończonym’, dziś wett sein ‘być kwita’. Wyraz wet w nieco zmodyfikowanej wersji znaczeniowej znamy też z dawnego określenia deseru – WETY: podawano coś NA WETY, czyli na dokładkę, jako swoiste wynagrodzenie.