Inicjatywa nr 1. Jeden Muranów

Inicjator: Marek Ślusarz, Barbara Chomątowska

Projekt dotyczył zorganizowania pikniku na terenie osiedla, a skierowany był do mieszkańców Muranowa. W ramach inicjatywy odbyło się kilka wydarzeń takich jak koncert Umówiłem się z nią na Muranowie, czy spotkanie z gośćmi specjalnymi w Białej na Miłej. Podczas pikniku odbyło się wiele atrakcji przeznaczonych dla najmłodszych mieszkańców osiedla, jak choćby Muraton – I bieg podwórkowy dla dzieci do 14 lat. Najmłodsi mieli również okazję namalować wspólne graffiti. W piwnicach budynku przy ulicy Miłej została zaprezentowana wystawa Wcześniej niż dziś poświęcona historii Muranowa.

Projekt okazał się potężnym przedsięwzięciem wymagającym dużego zaangażowania DKŚ i mieszkańców osiedla przy Miłej 22. Do współpracy włączyły się również osoby i zespoły biorące udział w konkursie Bank Pomysłów. Inicjatywa ta miała posłużyć przede wszystkim zbliżeniu lokalnej społeczności oraz pobudzić ludzi do współdziałania i aktywniejszego uczestnictwa w życiu osiedla.

Inicjatywa nr 2. Kasia z Oleandrów

Inicjator: Stowarzyszenie Oleandrów

Pierwszy etap realizacji projektu obejmował przygotowanie materiałów reklamowych do wystawy Kasia Puciata (1961-2004) Nie zapomnij o mnie! Wystawa prac malarki z zespołem Downa”. Kolejne etapy to wybór odpowiednich prac malarskich, którego dokonała mama artystki, Maria Puciata, z własnych zbiorów oraz zmontowanie prezentacji multimedialnej towarzyszącej wystawie. Przygotowanie prezentacji było związane z pozyskaniem licencji na pokaz filmu Tacy sami z 1998r. TVP1 – właściciel licencji do filmu udostępnił bezpłatnie prawo do emitowania dokumentu podczas wernisażu. Wystawa była prezentowana w pomieszczeniach Klubu na Hożej Domu Kultury Śródmieście i miała charakter otwarty. Na wystawie zaprezentowano 66 prac artystki, a ich prezentacją zajął się Andrzej Osęka.

Zorganizowanie wystawy obrazów Kasi Puciaty przyczyniło się do uświadomienia mieszkańcom Śródmieścia , jak wrażliwe, wartościowe i spełnione może być życie osób z zespołem Downa, że inność takich osób może się stać ich wielką wartością. Szerokie propagowanie prawdziwej informacji i rosnącej świadomości o potencjale osób z zespołem Downa i odchodzenie od fałszywych stereotypów było jednym z głównych celów tego projektu.

Inicjatywa nr 3. Tango dawniej i dziś

Inicjator: Anna Kossak

Realizacja projektu odbywała się w dwóch etapach. Pierwszym z nich było przygotowanie i zaprezentowanie spektaklu tanecznego połączonego z pokazem multimedialnym Tango dawniej i dziś. Widowisko ukazało historię powstawania tanga argentyńskiego, jego miejsce w przedwojennej Warszawie, dzieje powojenne i współczesność. Występy profesjonalnych tancerzy były przeplatane multimedialną prezentacją ilustrowaną zdjęciami i fragmentami filmów połączonych żywą opowieścią prowadzącej Anny Kossak. Po zakończeniu spektaklu osoby zainteresowane lekcjami tanga argentyńskiego mogły zapisać się na kolejny etap projektu – warsztaty tanga i naukę kroku podstawowego. Lekcje prowadzone były przez profesjonalną parę nauczycieli tanga argentyńskiego: Justynę Jędrzejewską i Andrzeja Bernasia. Zainteresowanie było tak duże, że organizatorzy zdecydowali się wprowadzić zajęcia do stałego planu zajęć artystycznych DKŚ.

Inicjatywa nr 4. Co nam zostało z tych lat miłości pierwszej…?

Inicjator: Justyna Radzymińska

Projekt miał charakter fotograficzno-reporterski i był skierowany do seniorów zamieszkujących dzielnicę Śródmieście. Ich rekrutacja odbywała się poprzez casting w DKŚ oraz działania promocyjne na terenie dzielnicy. Zgodnie z założeniami utworzono grupę 15 osób chcących podzielić się ciekawą historią i otwartych na nowe doświadczenia (sesję fotograficzną). Z każdą z tych osób został przeprowadzony wykład w celu zebrania informacji do zredagowania opowieści związanej z danym miejscem na terenie Śródmieścia. Bohaterowie mieli wykonywane portrety, które razem z fotografiami miejsc związanych z sentymentalną historią tworzyły całość – opowieść o człowieku.

Finałem była wystawa fotograficzno-reporterska którą można było oglądać w Galerii na Piętrze Urzędu Dzielnicy Śródmieście. Celem projektu była m.in. aktywizacja najstarszego pokolenia mieszkańców dzielnicy, dla których udział w projekcie stał się sentymentalną podróżą w okres dzieciństwa czy młodości.

Inicjatywa nr 5. Czy każdy śmieć to śmieć?

Inicjator: Marian Wyrzykowski

Wszystkie zajęcia były prowadzone przez autora projektu Mariana Wyrzykowskiego. Wzięło w nim udział około 90 osób w różnym wieku. Finalnym efektem warsztatów kreatywnego recyklingu była wystawa prac w galerii DKŚ.

Inicjatywa nr 6. Nowe Rozśpiewania Warszawskie

Inicjator: Monika Szeliga z Grupą Nowe Rozśpiewanie Warszawskie

Projekt polegał na wspólnym uczestnictwie mieszkańców w lekcjach i warsztatach śpiewu białego, co rozbudziło m.in. ciekawość do poznawania własnych korzeni i kultury. Prócz systematycznych spotkań wokalnych odbyły się 3 autorskie warsztaty z ekspertami śpiewu białego: Anastasiyą Niakrasavą, Jagną Jagodzińską i Svetlaną Butskayą. Wszystkie warsztaty odbyły się w Białej na Miłej – Sali udostępnionej gościnnie przez wspólnotę mieszkaniową osiedla przy Miłej 22. W trakcie warsztatów odbyły się także koncerty, które cieszyły się dużym zainteresowaniem widzów.

Inicjatywa nr 7. KWN po polsku – Klub Wesołych i Pomysłowych

Inicjator: Hayk Gasparyan, Alicja Czarnecka-Gasparyan

Celem projektu było rozpowszechnienie wśród mieszkańców mało znanej w Polsce, a popularnej u naszych wschodnich sąsiadów, gry o charakterze KWN. W trakcie realizacji projektu powstała grupa, która z dużym zaangażowaniem uczestniczyła w zaplanowanych próbach i warsztatach. Wśród uczestników znaleźli się mieszkańcy Śródmieścia, studenci uczelni wyższych, a także obcokrajowcy, dla których występy sceniczne w języku polskim były dużym wyzwaniem. Grupa podzieliła się na 4 zespoły, których zadaniem było przygotowanie programu do dwóch pojedynków scenicznych. Próby odbywały się w DKŚ, w Pracowniach Artystycznych, w Fundacji Inna Przestrzeń i były prowadzone przez autorów projektu, którzy starali się przybliżyć uczestnikom zasady KWN. W tym celu przetłumaczono na język polski  kilkadziesiąt skeczy i regulamin KWN. Uczestnicy tworzyli własne skecze, a następnie adaptowali je na scenę.