Spośród nieznanej – jak dotąd - liczby bezpośrednich wykonawców rozkazu z dnia 5 marca 1940 roku udało się pozyskać fotografię tylko jednego oprawcy. Przywiezione z Moskwy w 1996 roku zdjęcie opublikowane zostało w 42 numerze ”Biuletynu Katyńskiego”. Ekipą katów, która przyjechała do Kalinina kierował ubrany w skórzany fartuch major bezpieczeństwa państwowego – Wasilij Michajłowicz Błochin.

Wiadomo o nim bardzo niewiele. Urodził się w grudniu 1895 roku w biednej chłopskiej rodzinie, mieszkającej we wsi Gawriłowskoje w guberni Władymirskiej. Najpierw pracował jako pastuch we wsi Turowo guberni Jarosławskiej, a po roku 1910 był w Moskwie kamieniarzem. W wojsku rosyjskim od roku 1915, a  Robotniczo Chłopskiej Armii Czerwonej ( RKKA ) od listopada 1918 roku. Od maja 1921 roku był jednym z 40.000 „czekistow” w Korpusie Wojsk WCzK, wydzielonym z RKKA i podlegającym Wszechzwiązkowej Komisji Nadzwyczajnej do Walki z Kontrrewolucją i Sabotażem. Służył m.in. w 62 batalionie wojsk WCzK i oddziałach OSNAZ (od OSobowogo NAZnaczeniija – „specjalnego przeznaczenia”. Obiegowa nazwa oddziałów do zadań specjalnych ), przy Kolegium WCz, a od maja 1922 przy kolegium Państwowego Zarządu Politycznego (GPU), później OGPU.W latach l922 – 26 na odpowiedzialnych stanowiskach w dywizji OSNAZ, a od 1926 do 1934 komendant OGPU (Zjednoczonego GPU) ZSR. Po 1934 roku w NKWD, m.in. w latach l938 – 1943 był naczelnikiem Komendantury Wydziału Administracyjno – Gospodarczego NKWD ZSRR. W strukturze Narodowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych (NKWD) oddział komendancki wykonywał wyroki śmierci, a takie oddziały istniały przy każdej placówce NKWD.

Kierujący tymi oddziałami (które w ZSRR liczyły kilkuset „czekistow”) major bezpieczeństwa państwowego Wasilij Błochin nie musiał własnoręcznie wykonywać wyroków. Wydano mu rozkaz wyjazdu do Kalinina i osobistego udziału w wymordowaniu kolejnych transportów polskich jeńców ? Najprawdopodobniej tak, bo w  NKWD nic nie mogło się wydarzyć bez zgody i decyzji przełożonych...

Po zmianach w służbach specjalnych ZSRR major, od 1946 roku pułkownik bezp. państ., później komisarz bezp. państ. W.M. Błochin w strukturach Ministerstwie Spraw Wewnętrznych dosłużył się nawet stopnia generał – majora. W kwietniu 1953 roku zwolniono go z pracy ze względu na stan zdrowia. Represjonowany wkrótce po aresztowaniu, osądzeniu i rozstrzelaniu Ławrientija Berii (grudzień l953 r.). Uznano wówczas, że jeden z jego wieloletnich najbliższych współpracowników - Wasilij Błochin „skompromitował się w czasie pracy w WCzK – NKWD” i w listopadzie l954 roku pozbawiono go stopnia generał – majora.

Jako „czekista” był wielokrotnie wyróżniany i odznaczany. 26 kwietnia 1940 roku, jeszcze w czasie mordowania polskich jeńców w Kalininie, otrzymał pierwszy z dwu posiadanych przez niego orderów Czerwonego Sztandaru. Nazwisko Błochina można również przeczytać wśród kilkuset innych w rozkazie z 1940 roku „O nagrodach dla pracowników NKWD za skuteczne wypełnienie zadań specjalnych” W l940 roku „skuteczne wypełnienie zadań specjalnych „ to udział w likwidacji 22.000 Polaków. Majora Błochina nagrodzono dodatkowym, miesięcznym uposażeniem. Zarabiał w tym czasie powyżej dwóch tysięcy rubli miesięcznie...

Jeśli wierzyć „przeciekowi”, w l996 roku uzyskanemu z  Prokuratury Wojskowej Federacji Rosyjskiej, to w aktach śledztwa dotyczącego zbrodni katyńskiej znajduje się informacja o śmierci Wasilija Michajłowicza Błochina w dniu 3 lutego 1955 roku. Popełnił samobójstwo, strzelając do siebie z pistoletu...