Agencja TASS - oświadczenie

Piątek, 13 kwietnia 1990 roku przynosi komunikat, na jaki czekano w wielu domach, w wielu krajach, a szczególnie w Polsce oraz wszędzie tam, gdzie mieszkają Polacy.

„Na spotkaniach między przedstawicielami radzieckiego i polskiego kierownictwa oraz w szerokich kręgach społecznych – dowiedzieć się można z oficjalnego oświadczenia sowieckiej agencji informacyjnej TASS - od dłuższego czasu podnoszony jest problem wyjaśnienia okoliczności śmierci polskich oficerów internowanych w 1939r. Historycy obu krajów przeprowadzili szczegółowe badania tragedii katyńskiej, włącznie z poszukiwaniem dokumentów.

W ostatnim czasie radzieccy archiwiści i historycy odkryli niektóre dokumenty o polskich żołnierzach, którzy znajdowali się w obozach NKWD w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie. Wynika z nich, że w kwietniu i maju l940 r. z około 15.tys. polskich oficerów przetrzymywanych w tych obozach 394 zostało przeniesionych do obozu w Griazowcu. Zasadnicza zaś część „została oddana do dyspozycji „ zarządom NKWD, odpowiednio obwodów: smoleńskiego, woroszyłowgradzkiego i kalinińskiego i nigdy później nie była wspominana w sprawozdaniach NKWD.

Ujawnione materiały archiwalne w całokształcie pozwalają na wniosek o bezpośredniej odpowiedzialności za zbrodnię katyńską Berii, Mierkułowa i ich pomocników.

Strona radziecka, wyrażając głębokie ubolewanie w związku z ta tragedią katyńską, oświadcza, że jest ona jedną z ciężkich zbrodni stalinizmu.

Kopie znalezionych dokumentów zostały przekazane stronie polskiej. Poszukiwanie tych materiałów trwa.”

Pytanie:

- Jak zareagowano na oświadczenie i jak oceniono ten dokument?

Pytanie :

- Czy wiemy coś o reakcjach Rosjan na wspomniane oświadczenie Agencji TASS ?

W Senacie Stanów Zjednoczonych

25 maja 2000 roku w Senacie Stanów Zjednoczonych podjęto rezolucję „upamiętniającą 60 rocznicę egzekucji jeńców polskich przez władze sowieckie w kwietniu i maju 1940 roku”

Wobec tego, że przed 60 laty, miedzy 3 kwietnia i końcem maja 1940 r. ponad 22.000 oficerów polskich, funkcjonariuszy policji, sędziów i innych urzędników państwowych zostało zabitych przez sowiecką tajną policję NKWD;

Wobec tego, że Józef Stalin i inni przywódcy Związku Sowieckiego, w następstwie posiedzenia sowieckiego Politbiura w dniu 5 marca l940 r. podpisali decyzję o zabiciu tych jeńców polskich;

Wobec tego, ze 14573 spośród tych polskich ofiar zostało ujawnionych w trzech miejscach: 4406 w Katyniu (obecnie na Białorusi )*, 6311 w Miednoje ( obecnie w Rosji) i 3820 w Charkowie (obecnie na Ukrainie);

Wobec tego, że los około 7000 innych ofiar pozostaje nieznany, a ich groby z grobami innych ofiar komunizmu rozrzucone są na terytorium Związku sowieckiego i obecnie nie jest możliwe ich dokładne zlokalizowanie;

Wobec tego, że 13 kwietnia l943 r. armia niemiecka obwieściła o odkryciu masowych grobów w Lesie katyńskim, gdy rejon ten pozostawał pod okupacją niemiecką;

Wobec tego, że 15 kwietnia l943 r. Sowieckie Biuro Informacyjne zaprzeczyło egzekucji i usiłowało ukryć sowiecką odpowiedzialność za te zabójstwa przez oświadczenie, że ci polscy jeńcy zatrudnieni byli przy pracach na zachód od Smoleńska i wpadli w ręce Niemców, którzy ich zabili;

Wobec tego, że w dniach 38 -30 kwietnia 1943 roku międzynarodowa komisja 12 ekspertów z zakresu medycyny była w Katyniu na zaproszenie rządu niemieckiego i następnie jednomyślnie zawiadomiła, że oficerowie polscy zostali zastrzeleni trzy lata wcześniej, gdy Smoleńsk był pod administracją sowiecką;

Wobec tego, że do 1990 r. Rząd sowiecki odrzucał jakąkolwiek odpowiedzialność za masakrę i głosił, że nie posiada żadnej informacji o losie zaginionych Polaków;

Wobec tego, że 13 kwietnia 1990 r. prezydent Związku Sowieckiego Michaił Gorbaczow podał do wiadomości odpowiedzialność Sowietów za mord katyński;

Wobec tego, że przyznanie to zostało potwierdzone wynikami intensywnego dochodzenia, prowadzonego w latach l951 – 1952 przez Specjalna Komisję Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych ds. Prowadzenia Śledztwa i Badania Faktów, Dowodów i Okoliczności mordu w Lesie Katyńskim i jej końcowym Raportem ( zgodnie z Uchwałą nr 390 539 82-go Kongresu);

Wobec tego, że raport końcowy tej Komisji z 22 grudnia 1952 r. jednomyślnie stwierdzał, że „ poza jakimikolwiek wątpliwościami pozostaje, że sowieckie NKWD ( Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych) popełniło masową zbrodnię na oficerach polskich i przywódcach intelektualnych w Lesie Katyńskim koło Smoleńska i że Związek Sowiecki „ jest bezpośrednio odpowiedzialny za masakrę katyńską” oraz ;

Wobec tego, że raport kończył się wnioskiem, iż „ około 15.000 polskich jeńców zostało internowanych w obozach sowieckich : Kozielsk, Starobielsk, Ostaszków w zimie 1939-1940 r” oraz „ z wyjątkiem 400 jeńców, o ludziach tych nie słyszano ani ich nie widziano i od wiosny 1940 r. nie odnaleziono”;

Dlatego obecnie należy podjąć uchwałę przez Senat ( wraz z Izbą Reprezentantów), że Kongres niniejszym :

1. Upamiętnia i oddaje cześć tym ofiarom polskim, urzędnikom państwowym i osobom cywilnym ,którzy zamordowani zostali w kwietniu i maju 1940 r.,

2. Wyraża uznanie tym wszystkim uczonym, badającym [ zbrodnie] i pisarzom z Polski, Stanów Zjednoczonych i skądinąd, szczególnie tym, którzy pracowali pod sowieckim i komunistycznym panowaniem i którzy mieli odwagę mówić prawdę o zbrodniach popełnionych w Katyniu, Miednoje i Charkowie, i;

3.wzywa wszystkich ludzi do upamiętnienia i oddawania czci tym i innym ofiarom komunizmu, aby takie zbrodnie nigdy się nie powtórzyły.

Tłumaczył: Andrzej Kostrzewski
-------------------
* Powinno być: Rosja( dop. tłumacza )
Na podstawie: „Biuletynu Katyńskiego” nr 45 / 2000 r.

Umiemy wybaczać krzywdy...

   4 czerwca l995 roku w Lesie Katyńskim, podczas uroczystości wmurowania tam aktu erekcyjnego pod cmentarz wojskowy, zaraz po przemówieniu prezydenta RP – Lecha Wałęsy, zabrała głos córka wybitnego lekarza i sportowca, zamordowanego w 1940 roku dr Juliana Grunera.

   „Czuję się w obowiązku – powiedziała dr Ewa Gruner – Żarnoch w imieniu Federacji Rodzin Katyńskich -  podziękować  władzom Federacji Rosyjskiej za odwagę ujawnienia prawdy o zbrodni, co na pewno nie było łatwe, za pomoc w odnalezieniu dokumentów, związanych z tą tragedią, wreszcie za podpisanie umowy między naszymi państwami z 22 lutego 1994 „ o grobach  i miejscach pamięci ofiar wojen i represji”.  Na podstawie tej umowy powstaną polskie, wojskowe cmentarze w Katyniu i Miednoje , także w Charkowie na Ukrainie.

  W Polsce mamy ponad 650cmentarzy żołnierzy radzieckich.. W Dniu Zmarłych palą się na ich grobach świece, a w Dniu Zwycięstwa składane są kwiaty - przypomniała Ewa Gruner – Żarnoch. – My, Polacy, jesteśmy narodem szczerym, serdecznym i romantycznym. Cenimy odwagę i honor oraz dotrzymywanie obietnic. Umiemy też wybaczać doznane krzywdy. Natomiast nienawidzimy przemocy i nigdy się jej nie poddajemy. Wzmacnia ona jedynie naszego ducha. Dowodem tego jest właśnie ponad półwieczna pamięć o zamordowanych, która przetrwała zsyłki, więzienia, łagry i prześladowania – i wciąż jest w nas bardzo bolesna i żywa.

   Mamy głębokie przekonanie, że żadnej trwałej więzi – wzajemnego szacunku czy przyjaźni – nie można budować na fałszu i nielojalności. Przychodzi bowiem czas i budowla ta przewraca się jak domek z kart. Natomiast najboleśniejsza nawet prawda może stać się podstawą przyszłej więzi między naszymi narodami.

  Nic nie przywróci już życia naszym bliskim, ale niech krew 21 857 naszych oficerów i policjantów nie będzie przelana na darmo. Niech stanie się przestrogą dla przyszłych pokoleń – że żadna zbrodnia nie uchodzi bezkarnie, bo karą może być również życie z takim ciężarem – i że zawsze kiedyś zostanie ona ujawniona[...]

Ewa Gruner - Żarnoch

--------------

Tekst wg wersji jeszcze  nie ocenzurowanej przed przemówieniem przez urzędników Kancelarii Prezydenta RP  (w ) „Biuletyn Katyński „ Nr 41/ 1996