Ten dokument okazał się czymś więcej niż frekwencyjnym hitem. Okazało się bowiem, że są postaci w polskiej ikonsferze kultury pop, generujące ogromne i życzliwe zainteresowanie. Nawet wtedy, kiedy już ich z nami nie ma. Należy do tej grupy z pewnością Anna Przybylska. W tym przypadku, czas teraźniejszy jest jak najbardziej wskazany. Nie ma jej, ale bardzo mocno istnieje nadal – we wspomnieniach, w pamięci, w żalu, że odeszła tak młodo. Młodo i niepotrzebnie. Brutalność popkultury polega również na tym. Trzeba umrzeć młodo, żeby żyć długo, a czasami wiecznie, w pamięci tych, którzy zostali.

I nie ma aż tak wielkiego znaczenia, że dokument o Annie Przybylskiej, jest w istocie wydłużonym telewizyjnym reportażem, z mnóstwem mniej lub bardziej atrakcyjnych archiwaliów, ale w kategoriach stricte filmowych raczej się nie broni. Generuje przy tym problematyczne pytania dotyczące postawy Anny Przybylskiej, która, jak pamiętamy, bardzo dbała o prawo do prywatności, walczyła z paparazzi, i nie jestem pewien, czy byłaby szczęśliwa, że jej rodzina udostępnia dzisiaj najbardziej prywatne domowe archiwalia, również te z czasów choroby aktorki.

Niezależnie jednak od uwag i watpliwości, mam poczucie, że twórcy „Ani” dotknęli fenomenu, który jest czymś fascynującym. Postaci, która stała się mitem, chociaż obiektywnie biorąc, niekoniecznie na to zasłużyła. Tyle tylko, że w sferze ducha, czy też emocji, żadne wyliczenia i pomiary obiektywnych racji, nie mają prawa bytu. Ania Przybylska miała to coś, co sprawiało, że kiedy żyła, interesowały się nią miliony; kiedy chorowała, zainteresowanych było jeszcze więcej; a teraz, po jej śmierci. ta liczba wcale nie maleje.

Jako filmoznawca, krytyk filmowy, muszę napisać, chociaż przychodzi mi to ciężko, że Przybylska nie była aktorką szczególnie utalentowaną. Była miła i naturalna, i takie role grywała w serialach czy w filmach. Nawet sex-appeal nie był najmocniejszą stroną Anny, nie czuła tego, pomimo wybitnych warunków. Myślę, że świetnie sprawdziłaby się natomiast w komediach, tylko kto u nas potrafi robić dobre komedie? Była za to uczciwą, dzielną i dowcipną dziewczyną, mamą, kumpelą. Za to ją pokochaliśmy. To w niej polubiliśmy. Nie kokietowała, nie udawała. Szczerość do potęgi. I jeszcze coś najważniejszego: Przybylska miała dar. Wyróżniała się. Zawsze.

Pośród waty słownej, hektolitrów łez, najważniejszą rzecz o Ani powiedział w filmie jej odkrywca, Radosław Piwowarski. Kiedy pojawiła się na castingu do „Ciemnej strony Wenus”, obok niej, były dziewczyny ciekawsze, bardziej utalentowane, ale wystarczyło, że Ania Przybylska weszła na przesłuchanie, zachrypiała tym swoim wspaniałym, charakterystycznym głosem, otworzyła szeroko oczy, żeby wszyscy zostali kupieni. Sama była tym zaskoczona. Miała dar. Tak to się nazywa. Dar.

Łukasz Maciejewski