Artykuł poświęcony nowej ustawie o kinematografii ma charakter polemiczny i dotyczy zmian w sferze bazy tego istotnego segmentu przemysłów kultury. Rodząca się w bólach i okrzyknięta kołem ratunkowym polskiego kina, ustawa, w istocie niewiele - zdaniem autora - zmienia. Pokazując różne formy finansowania i organizacji produkcji filmowej w Polsce, po 1989 r. autor dowodzi, że nigdy nie było u nas przemysłu filmowego z prawdziwego zdarzenia i nowa ustawa też nie tworzy warunków do jego powstania. Autor uchyla się od bliższej symulacji finansowych i organizacyjnych efektów ustawy, ale dość celnie obnaża jej fundamentalne – w perspektywie ekonomiki kultury – słabości.

Przedmiotem artykułu są procesy estetyzacji współczesnych przestrzeni miejskich, połączone z ich „monumentalizacją”(dla potrzeb przemysłu turystycznego). Tytułowe „zwyczajne” przestrzenie i miejsca- relikty peryferyjnej miejskiej nowoczesności industrialnej, znikają powoli ze współczesnego pejzażu. To one jednak pozwalają nam na rozwinięcie pewnej formy flânerie , alternatywnej wobec dominujących wzorów autokreacji i partycypacji w kulturze, eksponujących przede wszystkim wzrokowe aspekty doświadczenia kosztem innych zmysłów.

Artykuł jest zapisem wystąpienia na sesji teatrologicznej w Kairze, zatytułowanej „Niearystotelesowskie tradycje dramatyczne i formy teatralne w Ameryce, Afryce i Azji” w 2002 roku. Poświęcony został analizie podstawowych, tytułowych pojęć: zarówno koncepcja Arystotelesa, jak i oparta na jego myśli reguła klasycystyczna były teoriami teatru, a nie opisem jego realnego stanu. Od czasów greckich europejski teatr był „niearystotelesowski", a teatr „klasyczny", oparty o  reguły rzekomo wprowadzone przez Arystotelesa trwał krótko. Różne formy teatralne, a raczej widowiskowe, istnieją w całym świecie ludzkim - w oparciu o nie kształtowały się różne typy teatrów, nie tylko europejskich, współcześnie mają one wielki wpływ na coraz bardziej rozpowszechnioną w XX wieku „sztukę akcyjną". Badanie dzieł granicznych, wyznaczających standardy czy też wzory tej sztuki jest dla teatrologii ważniejsze niż zastanawiania się nad relacjami „tradycji dramatycznych" innych kultur, wobec pozornie tylko opozycyjnych europejskich „arystotelesowskich norm".