Artykuł dotyczny podmiotowości kobiety analizowanej w kontekście badań filmoznawczych. Problemem nadrzędnym jest szczególny status "podmiotu kobiecego" wobec takiego gatunku, jak horror. Autorka dokonuje podwójnej interpretacji relacji horror – "podmiot kobiecy", zwracając uwagę zarówno na pozycję kobiety jako widza identyfikującego się z tym, co przedstawione na ekranie, jak też badając "wizerunek" kobiety w filmie. Horror, ze wzgledu na specyficznie skonstuorwaną podmiotowość bohaterów, oferuje widzowi-kobiecie szczególny rodzaj przyjemności płynący z kontaktu z ekranową fikcją. Pozorna eliminacja kobiecości w horrorze jest jedynie transpozycją fantazmatów fobiecości na elementy fabuły pozornie nie będące kojarzone z podmiotowością kobiecą.

Artykuł poświęcony jest analizie zjawisk projekcji i identyfikacji, które towarzyszą odbiorowi filmów fabularnych i są jego podstawą. Identyfikacja podmiotu odbierającego film przebiega na dwóch płaszczyznach: percepcyjnej i psychologicznej, przy czym obie oparte są na utożsamianiu się widza i bohatera filmu. Mimo że kino "głównego nurtu" oparte jest na fabułach prawdopodobnych, które zdominowały produkcje filmową i w łatwy sposób pozwoliło na identyfikowanie się obserwatora z bohaterami fabuł, we współczesnej kinematografii świadomie stosowane są zabiego pozwalające na dezilucję identyfikacji. Są to przede wszystkim filmy, których tematem jest fakt ich kręcenia, telewizja oraz schematyczne kino tzw. Nowej Przygody.