Tytułowa kategoria „sztuki współpracy” wydaje się dobrze oddawać tendencje obserwowane w praktykach artystycznych przełomu XX i XXI wieku, ujmowanych na różne sposoby przez Miwon Kwon, Rosalyn Deutsche, Granta Kestera, Nicolasa Bourriauda czy Claire Bishop w ramy tak zwanego zwrotu społecznego, który miałby być konsekwentnie wynikającą z przemian sztuki dwudziestowiecznej, a jednak nową i specyficzną formą operowania sztuki w przestrzeni publicznej. Autorzy zgromadzonych w niniejszym tomie tekstów podejmują się zarówno uzasadnienia, jak i krytycznego namysłu nad stosowaniem owej kategorii w aktualnej refleksji naukowej i debatach związanych ze sztuką, ale także z praktykami badawczymi, edukacyjnymi czy z popularnymi praktykami kulturowymi. Podejmują problem, który wybrzmiewa również w inaugurujących ten tom wypowiedziach wpływowego teoretyka collaborative art, Granta Kestera: na ile współpraca w praktyce artystycznej jest jej trwałym i od dawna obecnym elementem, a na ile stanowi „nowy paradygmat” w sztuce? Celem, jaki stawiają sobie autorki i autorzy zamieszczonych w tym numerze „Kultury Współczesnej” artykułów, jest również wypracowanie krytycznego namysłu nad „rodzinnie podobnymi” pojęciami, które trwalej niż tytułowe zagadnienie zadomowiły się w anglosaskiej teorii sztuki, takimi jak sztuka partycypacyjna, community-based art czy sztuka relacyjna (ze wstępu dr Agaty Skórzyńskiej i Piotra Juskowiaka).