Powstnie Lubelskiego Teatru Tańca w 2001 r. było urzeczywistnieniem marzeń Hanny Strzemieckiej o profesjonalnej scenie tanecznej w Lublinie. Decyzja umiejscowienia tej sceny w Centrum Kultury miała kolosalne znaczenie dla rozwoju zespołu Hanny Strzemieckiej, dla realizacji kolejnych pomysłów edukacyjnych, projektów twórczych i organizacji festiwalu – Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca, które bardzo szybko stały się jednym z najważniejszych wydarzeń prezentujących międzynarodowy taniec współczesny w Polsce. Wszystko, co składało się na fenomen Lubelskiego Teatru Tańca, przybierało kształt centrum tańca współczesnego o dużej wadze dla losów wielu miłośników tańca i rodzącego się środowiska zawodowego w kraju. Zawiązanie się Lubelskiego Teatru Tańca było zwieńczeniem osiągnięć Grupy Tańca Współczesnego Politechniki Lubelskiej i Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca (od 1997); było jednocześnie początkiem nowego etapu dojrzewania idei.
Forma zespołu, instytucjonalnie należącego do Centrum Kultury, przypomina wyspecjalizowany wydział w instytucji zajmującej się upowszechnianiem dóbr kultury. Tancerze są administratorami, pracownikami technicznymi, wykonawcami i twórcami; pozyskują fundusze i sami organizują wszelkie przedsięwzięcia z dziedziny tańca. Wszyscy podlegają dyrektorowi Centrum Kultury. Hanna Strzemiecka, decydując się na przeznaczenie wszystkich etatów wygospodarowanych przez władze miasta i dyrekcję CK dla tancerzy, świadomie zrezygnowała z posady i formalnych powiązań z Centrum Kultury. Najważniejsi byli dla niej wykonawcy, w których pokładała głębokie nadzieje. Formalnie nie ma jednak wpływu na to, co zatrudnieni tancerze robią. Struktura organizacyjna jest krucha i opiera się głównie na poczuciu odpowiedzialności, wzajemnym zaufaniu i wierze w ideę tańca.

Ideą Lubelskiego Teatru Tańca było kształtowanie oryginalnego stylu w oparciu o lokalne tradycje i w reakcji na zachodzące w naszym kraju przemiany społeczne, gospodarcze i polityczne. Z ogromną pieczołowitością przygotowywane były kolejne edycje festiwalu, nowe programy edukacyjne i prezentacje teatrów tańca. Po rezygnacji Hanny Strzemieckiej z prowadzenia zespołu oryginalny styl Teatru zatarł się bezpowrotnie. Nagłej zmianie uległ również charakter zespołu. Z teatru autorskiego stał się teatrem wielu prób – rodzajem laboratorium dla indywidualnych działań poszczególnych członków nieformalnej grupy. Z krytyki społecznej, wnikliwej obserwacji ludzkich charakterów, ciętej, czasami gorzkiej satyry Lubelski Teatr Tańca przeniósł swoje zainteresowania przede wszystkim na komponowanie ruchu ciała w przestrzeni w oparciu o mniej lub bardziej czytelne założenia filozoficzne, zbliżając się tym samym do trendów masowo reprezentowanych przez choreografów zachodnioeuropejskich. Tak więc aktywność twórcza LTT ukierunkowana jest na budowanie teatru tańca jako przestrzeni dialogu z widzem na temat kondycji współczesnego człowieka. Kształt artystyczny spektakli powstaje w procesie indywidualnych poszukiwań każdego z twórców – członków teatru, nadających poszczególnym choreografiom swoistą, autorską dramaturgię i estetykę (http://www.ltt.art.pl/teatr).

Dbałość o szczegóły i wysoka jakość oferowanych przez Lubelski Teatr Tańca programów stała się cechą nadrzędną. Lokalna publiczność i lokalni krytycy bardzo szybko zaczęli utożsamiać się z tym, co Strzemiecka i jej następcy: Ryszard Kalinowski, Wojciech Kapron i Anna Żak zaproponowali w Lublinie. Bo Lublin, proszę Państwa – co komunikuję, bez zbędnego szczypania się i strachu przed oskarżeniem o nadmiar lokalnego patriotyzmu i kumoterstwo – Lublin potęgą dziś jest w teatrze tańca i basta! Przecież wśród grup inspirujących się „mniej lub bardziej światem” wyróżnić znowu należy „naszych”, czy lepiej rzec „nasze” – Annę Żak i Darię Dziedzic (Andrzej Molik, internetowy miesięcznik Kultura Enter, wrzesień 2008).

Hanna Strzemiecka budowała misterną konstrukcję społecznego odbioru sztuki tańca współczesnego w Lublinie począwszy od lat osiemdziesiątych. W latach dziewięćdziesiątych zaczęła organizować warsztaty taneczne, festiwale i wiele przedsięwzięć międzynarodowych. Z początkiem nowej dekady – nowego wieku – doprowadziła do powstania zawodowej sceny tanecznej w Lublinie. Nikomu jak dotąd nie udało się tak głęboko wniknąć w lokalną tkankę społeczną i umiejscowić taniec w lokalnej świadomości, jak Hannie Strzemieckiej. Rzadko lokalni krytycy i lokalni odbiorcy sztuki utożsamiają się tak mocno z tym, co robią ich twórcy tańca współczesnego. W Lublinie na pewno tak jest.