Settings and search
Antyciała - Stach Szabłowski
Sztuka po 1989 roku przyniosła nowe spojrzenia na problemy cielesności, seksualności i ludzkiej kondycji widzianej w perspektywie biopolityki. Młodzi artyści debiutujący pod koniec lat 80. lub już na początku następnej dekady szokowali publiczność wychodzeniem poza przyjęte artystyczne konwencje i łamaniem obyczajowych tabu.
7 lipiec - 13 sierpień 1995 r.
Antyciała
Wystawa zbiorowa
Paweł Althamer, Jarosław Bartołowicz, Katarzyna Kozyra, Konrad Kuzyszyn, Grzegorz Klaman, Zbigniew Libera, Piotr Jaros, Grzegorz Sztwiertnia, Robert Rumas, Piotr Wyrzykowski, Alicja Żebrowska
kurator: Robert Rumas, współpraca: Ewa Gorządek
Centrum Sztuki Współczesnej – Zamek Ujazdowski
Sztuka po 1989 roku przyniosła nowe spojrzenia na problemy cielesności, seksualności i ludzkiej kondycji widzianej w perspektywie biopolityki. Młodzi artyści debiutujący pod koniec lat 80. lub już na początku następnej dekady szokowali publiczność wychodzeniem poza przyjęte artystyczne konwencje i łamaniem obyczajowych tabu. Do galerii i instytucji sztuki zaczęły wdzierać się naturalistyczne obrazy ciała, jego anatomii i fizjologii – obrazy, które często stawały się trudnym wyzwaniem dla wrażliwości widzów.
Wystawa „Antyciała” w warszawskim CSW była pierwszą dużą instytucjonalną zbiorową manifestacją nowych tendencji w przedstawianiu i interpretowaniu zagadnienia ciała. Kuratorem, a jednocześnie jednym z uczestników projektu był gdański artysta Robert Rumas. Wśród jedenastu artystów biorących udział w wystawie znaleźli się twórcy, którzy – jak Zbigniew Libera, Katarzyna Kozyra, Grzegorz Klaman czy Paweł Althamer – odgrywali trudną do przecenienia rolę w redefiniowaniu granic sztuki po 1989 roku. Prace zaprezentowane na „Antyciałach” nie mieściły się ani w modernistycznym modelu podejścia do problemu cielesności, ani w bardziej współczesnej tradycji „body art”. Artyści proponowali spojrzenie na cielesność z perspektywy skrajnie egzystencjalistycznej i jednocześnie politycznej, ustanawianej na bazie ponowoczesnych teorii krytycznych. Na „Antyciałach” dominowały zapisy performance, wideo i fotografia – media, które konfrontowały widza z bardzo dosłownymi, realistycznymi wizerunkami. Wystawę spowijała atmosfera skandalu; projekt Rumasa stał się przedmiotem ostrych polemik i medialnych dyskusji. Wizytówką „Antyciał” stała się praca Alicji Żebrowskiej „narodziny Barbie” – wideozapis performance’u, w którym artystka „rodzi” lalkę. Praca, w której zabawka wyłaniała się z dróg rodnych performerki, traktowana była jako przekroczenie obyczajowych norm, a nawet obraz pornograficzny. „Narodziny Barbie” istotnie były realizacją drastyczną i prowokacyjną w formie, ale w ten kontrowersyjny sposób Żebrowska wprowadzała istotny wątek związany z nurtem prezentowanym na „Antyciałach” – problematykę polityki ciała w kontekście postaw i myśli feministycznej, która miała odegrać ważną rolę w sztuce polskiej następnych lat.
Zobacz rónież Międzynarodową Kolekcję Sztuki Współczesnej CSW Zamek Ujazdowski w dziale Ikony kultury
Antyciała
Wystawa zbiorowa
Paweł Althamer, Jarosław Bartołowicz, Katarzyna Kozyra, Konrad Kuzyszyn, Grzegorz Klaman, Zbigniew Libera, Piotr Jaros, Grzegorz Sztwiertnia, Robert Rumas, Piotr Wyrzykowski, Alicja Żebrowska
kurator: Robert Rumas, współpraca: Ewa Gorządek
Centrum Sztuki Współczesnej – Zamek Ujazdowski
Sztuka po 1989 roku przyniosła nowe spojrzenia na problemy cielesności, seksualności i ludzkiej kondycji widzianej w perspektywie biopolityki. Młodzi artyści debiutujący pod koniec lat 80. lub już na początku następnej dekady szokowali publiczność wychodzeniem poza przyjęte artystyczne konwencje i łamaniem obyczajowych tabu. Do galerii i instytucji sztuki zaczęły wdzierać się naturalistyczne obrazy ciała, jego anatomii i fizjologii – obrazy, które często stawały się trudnym wyzwaniem dla wrażliwości widzów.
Wystawa „Antyciała” w warszawskim CSW była pierwszą dużą instytucjonalną zbiorową manifestacją nowych tendencji w przedstawianiu i interpretowaniu zagadnienia ciała. Kuratorem, a jednocześnie jednym z uczestników projektu był gdański artysta Robert Rumas. Wśród jedenastu artystów biorących udział w wystawie znaleźli się twórcy, którzy – jak Zbigniew Libera, Katarzyna Kozyra, Grzegorz Klaman czy Paweł Althamer – odgrywali trudną do przecenienia rolę w redefiniowaniu granic sztuki po 1989 roku. Prace zaprezentowane na „Antyciałach” nie mieściły się ani w modernistycznym modelu podejścia do problemu cielesności, ani w bardziej współczesnej tradycji „body art”. Artyści proponowali spojrzenie na cielesność z perspektywy skrajnie egzystencjalistycznej i jednocześnie politycznej, ustanawianej na bazie ponowoczesnych teorii krytycznych. Na „Antyciałach” dominowały zapisy performance, wideo i fotografia – media, które konfrontowały widza z bardzo dosłownymi, realistycznymi wizerunkami. Wystawę spowijała atmosfera skandalu; projekt Rumasa stał się przedmiotem ostrych polemik i medialnych dyskusji. Wizytówką „Antyciał” stała się praca Alicji Żebrowskiej „narodziny Barbie” – wideozapis performance’u, w którym artystka „rodzi” lalkę. Praca, w której zabawka wyłaniała się z dróg rodnych performerki, traktowana była jako przekroczenie obyczajowych norm, a nawet obraz pornograficzny. „Narodziny Barbie” istotnie były realizacją drastyczną i prowokacyjną w formie, ale w ten kontrowersyjny sposób Żebrowska wprowadzała istotny wątek związany z nurtem prezentowanym na „Antyciałach” – problematykę polityki ciała w kontekście postaw i myśli feministycznej, która miała odegrać ważną rolę w sztuce polskiej następnych lat.
Zobacz rónież Międzynarodową Kolekcję Sztuki Współczesnej CSW Zamek Ujazdowski w dziale Ikony kultury
