Język PRAINDOEUROPEJSKI to nazwa najstarszego, najprawdopodobniej istniejącego ponad 5 tys. lat temu systemu językowego, do którego odnosimy się w badaniach nad historią języka polskiego i etymologią zasobu leksykalnego polszczyzny. Trzeba pamiętać, że wszystko, co wiemy (czy raczej: sądzimy, że wiemy) o języku PRAINDOEUROPEJSKIM, jest tylko hipotezą naukową. Nawet samo pojęcie JĘZYK odnosi się w tym wypadku nie do języka, jaki znamy, lecz raczej do domniemanego systemu, którego gramatykę i słownictwo rekonstruujemy zaledwie częściowo, porównując jedyny dostępny materiał językowy: najstarsze zachowane zabytki pisane. Są to zabytki języka starohetyckiego (gliniane tabliczki z pismem klinowym ok. 1800 p.n.e.), teksty sakralne hinduizmu spisane w języku wedyjskim (1500 p.n.e.) oraz w sanskrycie (o. 500 p.n.e.), teksty greckie z okresu mykeńskiego (ok. 1200 p.n.e.) i klasycznego (800 p.n.e.), a także teksty łacińskie (200 p.n.e.). Domyślamy się, że język PRAINDOEUROPEJSKI musiał ewoluować. O jego dalszych losach opowiemy Wam w kolejnej ciekawostce.