JOE to imię, które kiedyś bywało inaczej wymawiane niż obecnie. Jeszcze pod koniec XX w. żywa była tradycja odczytywania tego imienia jako [dżoe] – z całkiem wyraźnym e na końcu. Dlatego imię to było odmieniane według paradygmatu przymiotnikowego: Joe, Joego, Joemu, Joego, z Joem, o Joem, Joe! – choć dopuszczalne było również pozostawienie tego imienia bez odmiany: O, jest już Joe; nie, nie ma Joe, daj to Joe; pojedziemy tam z Joe; to piosenka o dzielnym żeglarzu Joe.  
Współcześnie przeważa tendencja do pozostawiania imienia Joe bez odmiany, czyli traktowania go jako imienia nieodmiennego. Wynika to ze zmiany formy fonicznej: obecnie imię Joe częściej wymawiamy jako [dżoł] lub [dżo] niż [dżoe].  
Poprawne są jednak obie wersje: możemy pozostawiać imię Joe w postaci nieodmienionej, możemy też je odmieniać (jak przymiotnik). Ważne jest, by w jednym tekście konsekwentnie trzymać się jednej, wybranej wcześniej, wersji, np. książki Joe Alexa / książki Joego Alexa; swoją monografię dedykował dwóm kompozytorom jazzowym: Joe Hendersonowi i Joe Zawinulowi / Joemu Hendersonowi i Joemu Zawinulowi; stary wywiad z Joe Cockerem / z Joem Cockerem; artykuł o dwóch bokserach amerykańskich: Joe Louisie i młodszym od niego o 30 lat Joe Frazierze / Joem Louisie i młodszym od niego o 30 lat Joem Frazierze.