Współczesna forma, notowana w słownikach i zgodna z aktualnym stanem kodyfikacji normy językowej, to OCH! (przez ch). W wieku XVIII, XIX, a nawet jeszcze na początku XX w. zapisywano ten wykrzyknik inaczej: przez samo h, jako „oh!”. Takie „oh” było zapożyczeniem francuskim (pamiętacie, w jaki sposób wymawiała ten wykrzyknik Księżna Pani w bajce o rozbójniku Rumcajsie?). Z czasem, wraz z zanikaniem wpływów francuszczyzny na polszczyznę, „oh” zaginęło, a w słownikach niepodzielnie zapanowało och! Niedawno do tekstów polskich (ale nie do słowników ortograficznych!) zaczęło przenikać inne „oh” – tym razem angielskie. Ponieważ jednak mamy nasze, swojskie, rodzime OCH, lepiej ograniczyć stosowanie „oh” do pełnych cytatów z angielskiego (np. „Oh! I see!” – ale: Och! jakie to śliczne! lub: Och! Coś ty zrobił?!).