Dyftongi, czyli połączenia dwóch samogłosek, -au-, -eu- wymawiamy – odpowiednio – tak jak na początku słów ‘auto’ czy ‘Ałtaj’ i tak jak na końcu słów ‘diabeł’, ‘węzeł’. Piszemy więc Europa, a wymawiamy [ełropa] (a nie: *e-u-ropa). Piszemy: dinozaur, a wymawiamy [dinozaur] (a nie: dinoza-ur). A jeśli już mowa o dinozaurach, to pamiętajmy, że wiele z nich ma i nazwy łacińskie, i nazwy polskie. Łacińskie możemy zapisywać kursywą (możemy, ale nie musimy), polskie zapisujemy zawsze pismem prostym. W łacińskich nazwach zakończenie ma postać: -saurus (przez -s-), w polskich: -zaur (bez łac. końcówki M. i przez -z-). Mieszanie tych zapisów i tworzenie form kończących się na -zaurus czy -saur jest niepoprawne. Poprawnie tylko: łac. stegosaurus lub pol. stegozaur; łac. tyrannosaurus lub pol. tyranozaur; łac. brachiosaurus lub pol. brachiozaur.