Dlaczego, odmieniając wyraz DECH, mówimy i piszemy: DECH, ale: TCHU, a nie „dechu”? Poprawnie odmieniamy: DECH – kogo? czego? TCHU (a nie: „dechu”), komu? czemu? TCHU albo TCHOWI (a nie: „dechowi”), (z) kim? (z) czym? TCHEM (a nie: „dechem”), o kim? o czym? o TCHU (a nie „dechu”). Dawno, dawno temu wyraz DECH miał inną odmianę: dech – dchu, a więc podobnie jak dzisiaj z tzw. ruchomym, ale z zachowanym w zapisie początkowym d. Ponieważ jednak przed bezdźwięcznym [ch] dźwięczne [d] nie było wymawiane, pisownię dostosowano do wymowy. To zróżnicowanie pisowni i wymowy elementu rdzennego jest widoczne w całej rodzinie wyrazowej: DYSZEĆ, DYCHAĆ, DECH i TCHU, TCHNĄĆ, TCHNIENIE...