Oczekiwania vs. Rzeczywistość

Niejeden pracownik kultury potajemnie wzdychał do projektu „Zaproś nas do siebie!”. Trzeba bowiem przyznać, że instytucje, które wzięły udział we wcześniejszych edycjach, w oczach odbiorców nabrały koloru, a może nawet blasku. Takiego zewnętrznego doładowania po prostu czasem potrzeba.

Warsztaty, wizyty studyjne, spotkania – piękna wizja roztaczała się przed nami jeszcze na początku marca. Wtedy razem z 15 innymi instytucjami otrzymaliśmy informację o przyjęciu do „Zaprosia”. A później… odmienialiśmy słowo „elastyczność” przez wszystkie przypadki.

Elastycznie przeszliśmy ze spotkań offline na spotkania online. Używając całkiem elastycznych narzędzi przechodziliśmy elastycznie dopasowywane do sytuacji szkolenia. Nieraz stawaliśmy na przysłowiowych rzęsach (oczywiście – elastycznych), by opanować technikalia i w pełni uczestniczyć w propozycjach edukacyjnych przygotowanych dla nas w ramach elastycznego „Zaprosia”.  Jedno warto zaznaczyć w tym miejscu – ta edycja jest bardziej elastyczna, bardziej online, ale to nie znaczy, że otrzymujemy mniej. Jest inaczej, jednak bez straty jakości. Dlaczego?

W „sieci” doświadczeń

Niezwykle cenne w tym jakże specyficznym czasie są indywidualne spotkania online z koordynatorką – Karoliną Michalską. Specjalnie nie nazywam ich „konsultacjami” – bo to rozmowy o roli kultury, roli instytucji, potrzebach widzów i nas – pracowników kultury. To właśnie przy okazji tych rozmów, odbywających się przynajmniej raz w miesiącu (choć ze specjalnych źródeł wiem, że niektórzy korzystali z tej opcji dużo częściej!) pojawiały się (i nadal się pojawiają) nowe pomysły, weryfikacje swojego sposobu myślenia, zmiany planów działań.

Jeszcze w marcu chyba nikt z nas nie uwierzyłby, że można zrobić online szkolenie dotyczące budowania zespołu. Doświadczyliśmy tego już w czerwcu, w trzech odcinkach.  Noemi Goryczko i Dorota Kostowska wykorzystały w 100% możliwości wideokonferencji. Praca w grupach, wirtualne „flipcharty”, rozmowy, dyskusje. Nasza ogólnopolska wiedza o budowaniu zespołu została zaktualizowana i nieco uspójniona. Brakowało chyba tylko rozmów w czasie przerwy i integracji przy ekspresie do kawy.

To oczywiście nie jedyne możliwości czerpania wiedzy od specjalistów w tej elastycznej edycji „Zaprosia”. Szczególnie obfita w tej materii jest jesień. Najpierw – coś dla dyrektorów, czyli I Forum Pracuj w kulturze. Później spotkanie z Moniką Marciniak – specjalistką kulturalnej współpracy z młodzieżą, rozmowy
o wykorzystaniu lokalnego dziedzictwa z Izabelą Treutle oraz o edukacji kulturowej najmłodszych z Alicją Andrzejewską. 

Kolejny edukacyjny krok zrobiliśmy w czasie Ogólnopolskiej Giełdy Projektów „Animacja w sieci”, w której część z nas brała udział online. I znowu – czapki z głów dla tych, którzy przygotowują takie eventy. Choć tradycyjną formą tego wydarzenia jest spotkanie „face-to- face” Narodowe Centrum Kultury podeszło do sprawy elastycznie, organizując nie tylko transmisję prezentacji, ale również warsztaty online! Spoglądając na aktualną sytuację – wszelkie pomysły dotyczące „Animacji w sieci” są na wagę złota. A inspirowały nas projekty związane z historią postaci i miast, inspirowały nas projekty związane z „odkurzeniem” lokalnego dziedzictwa. Kto z nas pomyślał kiedykolwiek o telenoweli opowiedzianej przez ludowe przyśpiewki? Bardzo ciekawe było też spojrzenie na temat pandemii i zamknięcia jako punktu wyjścia do stworzenia video-pamiętnika czy domowych rezydencji artystycznych.

Szkoleniowy czas w „Zaprosiu” zwieńczyły dwa spotkania. Dyrektorzy instytucji mogli spotkać się z Igorem Mrozem i dowiedzieć się więcej o przywództwie w czasie pandemii, a koordynatorzy w czasie webinaru z Sylwią Żółkiewską poznali tajniki projektowania działań animacyjnych online i narzędzi internetowych w pracy animatora kultury.

Radość  „żywego” spotkania

W tej edycji „Zaprosia” udało się nam spotkać bezpośrednio czterokrotnie – na warsztacie dla dyrektorów i koordynatorów w Radziejowicach oraz na trzech wizytach studyjnych – w Słupsku, Radomiu i  Bytomiu.

Nie sposób też nie wspomnieć o indywidualnych szkoleniach w instytucjach kultury, które po raz pierwszy pojawiły się w takiej formie w tej edycji „Zaproś nas do siebie!”. We wrześniu i październiku w Polskę ruszyli trenerzy. Odwiedzali nasze instytucje i pracowali z nami przez 2 dni nad różnymi bolączkami. Każde szkolenie traktowało o komunikacji i budowaniu zespołu, jednocześnie każde dopasowane było do indywidualnych potrzeb. Trenerzy wykazali się – a jakże – elastycznością! Dzięki temu w 16 instytucjach przepracowanych zostało mnóstwo mniejszych i większych problemów, wskazując też realne ścieżki ich rozwiązania. Dla niektórych z nas (a może nawet dla większości) to było pierwsze takie szkolenie. Niezwykle cenne, niezwykle potrzebne. W tym „maratonie” – od wydarzenia do wydarzenia – trzeba w końcu na chwilę stanąć i przyjrzeć się czy technika „biegu” jest dobra.

Oczywiście – mamy poczucie, że bierzemy udział w czymś, co dzieje się po raz pierwszy. Takiego „Zaprosia” nie było jeszcze nigdy. Na pewno wzmocniliśmy już swoją elastyczność. Na pewno przekonaliśmy się, że jedyną stałą w życiu jest… zmiana. Co dalej?  Zobaczymy za kilka miesięcy, czy wiedza, umiejętności i kontakty zbierane online są równie trwałe co te, dziejące się offline.

Tymczasem już teraz gratulujemy organizatorom i… sobie – elastyczności i nastawienia na czerpanie pełnymi garściami z tego projektu. Wbrew pozorom to najlepszy moment, jaki mógł nam się zdarzyć na uczestnictwo w „Zaprosiu”.

Paulina Pielarz
Miejski Dom Kultury w Lublińcu