Wydawać by się mogło, że te trzy dni będą standardowym, szkoleniowym spotkaniem, umożliwiającym poznanie nowych ludzi i nowych narzędzi. W sumie wszystko się zgadza. A jednak nie tylko to jest kwestią oczywistą dla Zaprosia. Żeby oddać charakter tego warsztatu, należy zacząć od początku…

Poniedziałek

g. 9:00

Wystartowałam wraz z dyrektorem MOKu z Gniezna, by dotrzeć na miejsce o ustalonej godzinie. Trasa, jak trasa. Nie trzeba się nad tym szczególnie pochylać.

W Radziejowicach jest zawsze pięknie, niezależnie od pogody, dlatego też zachwyt po dotarciu był konieczny - zwłaszcza dla dyrektora, który pierwszy raz miał okazję być w tym szczególnym miejscu.

g. 13:40

Zaczęło się. Po obiedzie, który każdy duet przyjeżdżający z instytucji zjadł w swoim tylko towarzystwie, należało się zintegrować. Za pomocą ciekawych i wciągających wszystkich uczestników ćwiczeń poznaliśmy się nie tyle z imienia, ile z charakteru naszej zróżnicowanej grupy. Określając potencjał wiadomym było, że jest to grupa silna, bogata w doświadczenia oraz bardzo świadoma potrzeby, z jaką przyjechała. Uczestnicy jednocześnie otwarci
i zmobilizowani do współpracy. Wszystko dla dobra instytucji… mając w drużynie
14 zarządzających i 14 koordynatorów nie mogło być inaczej.

Burzliwe obrady wokół zadowalającego wszystkich kontraktu, skutkowały kolejnymi zapisanymi arkuszami pełnymi istotnych informacji - o nas, o naszych instytucjach, o miejscu w którym jesteśmy i do którego chcemy wspólnie dotrzeć.

Prezentacja każdej z instytucji z wykorzystaniem narzędzi pobudzających kreatywne myślenie to moje ulubione ćwiczenie - że tak sobie na prywatę pozwolę.

Dzień się skończył i wiadomo było, że będzie już tylko lepiej.

Wtorek

g. 9:00

Trenerki przestrzegały, że to będzie intensywny czas. I taki faktycznie był. I gdyby usiąść i przegadać problemy dotyczące komunikacji i przeprowadzania procesu zmiany, to pewnie intensywność by nas przygniotła.

Ciągłe roszady w zespołach pracujących nad problemem, nieustannie stymulujące głowę ćwiczenia pozwoliły wycisnąć z każdej minuty wszystkie intelektualne pokłady tak, żeby dzień był wygranym. Cały szkopuł powodzenia wynikał, w mojej ocenie, z potrzeb, z którymi przyjechali wszyscy, ale to wszyscy uczestnicy tego warsztatu. Potrzeb i wiedzy. Dobrze jest mieć taki wentyl, w którym wiedza i umiejętności, które posiada każdy z nas - uczestników Zaprosia 2022, mógł być potwierdzony przez pozostałych uczestników. To bardzo buduje.
I motywuje do rozwoju.

Wracając do samych zagadnień poruszonych tego dnia - procesu zmiany oraz komunikacji wewnątrz instytucji - sądzę, że były bardzo potrzebne zaraz na początku naszej przygody z Zaprosiem. Potrzebne do podkreślenia wagi sytuacji. Do ugruntowania motywacji oraz do wprowadzenia "odpowiedniego powietrza", którym przez kolejne miesiące będziemy oddychać.

Dzień, tak jak wspomniałam, bardzo intensywny.

Środa

g. 9:00

To był dopiero finał. Autodiagnoza brzmi dość podejrzliwie, zwłaszcza, gdy nie jest się pewnym czy wszyscy w instytucji chcą stanąć w prawdzie.

Wypracowane podczas kolejnych ćwiczeń metody, sposoby na łagodny proces "przebadania" swojego zespołu i otoczenia wprowadziły we mnie sporo przekonania, że się UDA. Mojemu Dyrektorowi także. Wnioskuję zatem, ujmując to trochę metaforycznie, że jesteśmy na dobrej drodze, a autobus prowadzi doświadczony kierowca.

Wyszła z tego laurka.

Laurka dla NCK za świetny program, organizacja, miejsce, duch… co się dziwić - prowadzą którąś z kolei edycję - wiedzą jak to robić - i świetnie, że dzielą się tym dalej!

Laurka dla prowadzących - dzięki za ogrom ćwiczeń - ja to uwielbiam…

Laurka także dla wszystkich tegorocznych Zaprosiów. Nie wiem, z jakimi minami będziemy kończyć ten rok. Wierzę, że nasze plany nie spoczną gdzieś w szufladzie.

Wierzę, że 2022 będzie dobry!

Dominika Sochacka-Drzewiecka
Miejski Ośrodek Kultury w Gnieźnie