W programie:

Narewka

• 14:00 – poświęcenie tablicy na symbolicznej mogile Eugenii i Wacława Siedzików – cmentarz rzymsko-katolicki
• 14:30 – złożenie kwiatów pod pomnikiem Danuty Siedzikówny „Inki” przy kościele parafialnym

Gruszki, gm. Narewka

• 15:00 – Msza święta obok siedziby Nadleśnictwa Browsk

Po Mszy świętej uroczystość przy pomniku Danuty Siedzikówny „Inki” z asystą honorową Wojska Polskiego

Perły

• 17:30 – koncert słowno-muzyczny

Wystąpią:

Przemysław Tejkowski, Aleksandra Posielężna, Dariusz Kowalski 

Marcin Pospieszalski z zespołem – Nikodem Pospieszalski / perkusja, Darek Bafeltowski / gitara, Piotr Cudzich / piano, Mikołaj Pospieszalski / bas

Wokaliści – Lidia Pospieszalska, Andrzej Kołakowski, Natalia Kawalec, Agnieszka Cudzich

Teatr muzyczny od czapy – Małgorzata Walenda, Karolina Kozłowska, Małgorzata Przybysz, Sławek Giska, Arek Buczkowski, Paweł Dusza

Smooth quartet – Alicja Baranowska / I skrzypce, Paulina Kardas / II skrzypce, Magdalena Krawczyk / altówka, Zuzanna Falkowska / wiolonczela

Chór Jednego Serca Jednego Ducha

Scenariusz i reżyseria: Dariusz Kowalski
Oprawa muzyczna: Marcin Pospieszalski

***

Życie Siedzikówny związane jest z Podlasiem, urodziła się w Guszczewinie do szkoły powszechnej uczęszczała w Narewce. W 1943 wstąpiła do AK, gdzie pełniła funkcję łączniczki, pracując jako kancelistka w nadleśnictwie Hajnówka. W czerwcu 1945 została aresztowana przez Urząd Bezpieczeństwa za kontakty z oddziałami AK. Wkrótce po aresztowaniu została brawurowo odbita z rąk komunistów przez oddział 5. Brygady Wileńskiej dowodzonej przez znanego “Żołnierza Wyklętego” mjr. Łupaszkę. Nie mając wielkiego wyboru, została sanitariuszką w jednym ze szwadronów. Wraz ze swoim oddziałem przeniosła się na Pomorze, gdzie uczestniczyła w akcjach bojowych - napadach na posterunki i patrole UB, milicji i KBW.

Została aresztowana w Gdańsku 20 lipca 1946 roku. Mimo brutalnego śledztwa, nie zdradziła żadnych informacji o swych współtowarzyszach. Odmówiła jakiejkolwiek współpracy i nie zdecydowała się nawet podpisać listu do prezydenta Bieruta z prośbą o łaskę, do końca deklarując, że walczyła o słuszną sprawę. W przesłanym siostrom Halinie i Jadwidze Mikołajewskim z Gdańska grypsie z więzienia Danka napisała: „Jest mi smutno, że muszę umierać. Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba”.

Egzekucja przez rozstrzelanie odbyła się 28 sierpnia 1946 r., sześć dni przed jej osiemnastymi urodzinami. Wyrok ten stał się symbolem brutalności komunistycznych sądów. Jej grób znajduje się na cmentarzu garnizonowym przy ul. Giełguda w Gdańsku.