Czasownik CZUBIĆ SIĘ odnoszono najpierw do walczących kogutów, które „brały się za czuby”, czyli dziobały się po czubach, grzebieniach, umieszczonych – jak wiadomo – na czubkach kogucich głów. W drugiej połowie XVIII w. i na początku XIX w. funkcjonowały również rzeczownik plurale tantum CZUBY o zn. ‘kłótnia, bójka’ i frazeologizm IŚĆ Z KIMŚ W CZUBY ‘wszczynać kłótnię, bójkę’.