Podstawowy wniosek jaki nasuwa się po analizie informacji pozyskanych w trakcie badań, a dotyczących kompetencji kulturowych, można streścić w jednym zdaniu  – marginalizacja społeczna, objawiająca się w niskim społecznym statusie, deficytach wykształcenia, braku środków do życia ma u swoich źródeł niski poziom podstawowych umiejętności związanych z poruszaniem się w obrębie pola kulturowego, pisze prof. Marek Krajewski.

Kolejne wnioski z badań, to wskazanie na (nie)obecność kompetencji - facylitatorów różnic społecznych: 

• znajomości języków obcych,
• umiejętności związane z obsługiwaniem  zdigitalizowanych urządzeń i użytkowaniem sieci.

Oba rodzaje kompetencji posiadają tę własność, że pozwalają jednostkom, które je opanowały, wykonywać znaczący skok do przodu, pogłębiający różnice społeczne.

W raporcie podkreślono również, że kompetencje kulturowe Polaków mają raczej pragmatyczny charakter. Dzieje się tak nawet w przypadku tych umiejętności, które związane są z samorealizacją – Polacy praktykują te jej formy, który raczej wiążą się z codziennością, niosą za sobą instrumentalne, namacalne rezultaty (a więc gotowanie, pieczenie, przygotowywanie przetworów, majsterkowanie, fotografowanie itd.), niż te, które mają raczej charakter autoteliczny (tworzenie sztuki, granie w teatrze, pisanie itd.). Dodatkowo – ta pragmatyzacja kompetencji kulturowych objawia się też w tym, że szczególnie mało popularne są te umiejętności, które wiążą się z publicznymi występami (granie na scenie, gra na instrumentach, publiczne przemawianie).