Zwykło się myśleć, że spotkania tego typu będą pełne działania: spotykają się przecież animatorzy, animatorki, nauczyciele i nauczycielki, którzy na co dzień współdziałają z dziećmi i młodzieżą, ożywiając lokalne społeczności. Tymczasem my zrobiliśmy sobie spotkanie stop-klatkę w lesie. Polana w Lesie Wolskim sprzyjała zatrzymaniu się i spokojnej refleksji.

Przygotowując to spotkanie, zastanawiałam się, o czym dobrze byłoby porozmawiać, zanim wystartują projekty. Co jest dla nas – w tych projektach, w tej edukacji kulturowej – ważne?

Skupiliśmy się wokół czterech tematów: budowania mądrych, głębokich relacji, wzmacniania odpowiedzialności społecznej (zwłaszcza w „kryzysie przyrody”), tworzenia warunków sprzyjających dziecięcej i młodzieżowej partycypacji oraz kwestii czasu – jak dbać o czas w działaniach edukacyjnych i animacyjnych, które podejmujemy. Ale także: jak dbać o czas w naszym codziennym życiu.

Temat czasu poruszył grupę szczególnie. Wątpliwość, czy przypadkiem nie wpadliśmy w błędne koło, wciąż coś robiąc, wciąż coś tworząc, wciąż pracując, wciąż angażując dzieci, by coś robiły, by tworzyły, by uczestniczyły w rozmaitych przedsięwzięciach, znacząco wybrzmiała w opowieściach.

Wtedy pojawił się piąty, niezaplanowany przeze mnie temat: życzliwość. Postulat, by w końcu zadbać o życzliwość względem siebie samych. Życzliwe uznanie, że my, nauczyciele i nauczycielki, animatorki i animatorzy oraz dzieci, z którymi współpracujemy, mamy prawo do odpoczynku, do tego, żeby czasem czegoś nie zrobić, żeby czasem nie wyszło, żeby czasem po prostu odpuścić, kiedy nie starcza sił. Dobrze, żebyśmy życzliwie spoglądali na siebie nawzajem – na nasze potrzeby, możliwości, słabości.

Potrzebujemy równowagi: między działaniem i nic nierobieniem, między aktywnością i nudą, między próbowaniem swoich sił i dbaniem o możliwość regeneracji. Tej równowagi nam życzę.