“Od jakiegoś czasu uczestniczę w tworzeniu spektaklu „Do domu”. (..) Codziennie, prócz weekendów po 3,5 godziny. Wszystko odbywało się na sali gimnastycznej, a więc pod dachem, na parkiecie.Przedtem też były się spotkania wokół tematu „Do domu”. Odwiedziła nas polonistka, by pokazać nam jak to wygląda w literaturze, co czytać, a co może być bardzo trudne, wręcz niestrawne. Historyk uświadomił nam, że najwięcej na świecie emigrantów, licząc z potomkami Polonusów, jest właśnie, Polaków, 80 mln. Dominika Miękus i Damian Droszcz stworzyli dość dużą grupę chętną do pracy w tym przedsięwzięciu. Od szkolnej młodzieży, poprzez uczestników z Cmol, i wreszcie my ze Stowarzyszenia Jestem, razem 12 osób.
”

“Próba generalna, z widzami, miała miejsce w Czerniewicach. Choć tego dnia było bardzo dżdżysto, pod wieczór wypogodziło się, nawet wyszło słońce, które akurat nam w tym momencie wcale nie było potrzebne. Potem graliśmy w Lubiczu, na dziedzińcu szkolnym, trochę wiało, ale dostępny budynek, wc, ewentualnie czajnik, luksus, prawie. Wczoraj byliśmy w Chełmnie, na podwórku posesji przy ul Toruńskiej 25. Chełmno, mimo, że leży w woj. kuj-pom to miasto o bardzo trudnym, do pokonania na wózku inwalidzkim, zwłaszcza z napędem manualnym, zróżnicowanym podłożu. To co zobaczyłam, zmroziło mnie. Nasza scena w niczym nie przypominała tych poprzednich, owszem wyłożona, ale niezbyt równa, trochę nachylona. Alternatywa żadna, to, albo nic. Co ja tu robię?, nie mam tu żadnych szans na szybkie, a i tak odstawałam, przemieszczanie się odpychając się, też niesprawną, nogą. Przy moim poziomie obowiązkowości i perfekcjonizmu to zapowiadało tylko porażkę. Ale to właśnie jest teatr, magia, tajemnica, ruletka,, wręcz. Próbowałam więc włączyć się w przygotowania, by pomóc, i chociaż trochę mniej zmarznąć, cały czas przecież siedzę, na wózku. (..)
”

“19,30 zaczynamy, takich obaw dotąd nie miałam, czy dam radę, mimo wszystko szybko się przemieścić? Nie było łatwo, ale udało się, choć oślepiona reflektorami raz się „zgubiłam”. Performens to rodzaj sztuki, po którym zawsze jestem najbardziej zmęczona, mimo, że nie trzeba pamiętać tekstu, i kto, w jakiej kolejności, tu jest znacznie trudniej, tylko ruch i emocje. Jeszcze przed spektaklem nachodziły mnie też takie myśli: mogłam tu zadzwonić, dopytać, wcale nie przyjechać, no może i mogłam, ale wtedy nie miałabym okazji poznać uroczych gospodarzy, mieszkających w tym bajkowym miejscu. Czy oni się poświęcają? Nie sądzę, po prostu, pewnie „tak mają”, że przytulają szaleńców kochających sztukę. To wspaniale, że jesteście, czym bez Was byłby świat?”